دکتری فلسفه تعلیم و تربیت، مدرس دانشگاه تبریز، ایران
چکیده
نوع نگرش معلم به دانش‌آموز رکن رکینی در تعلیم و تربیت است که در طول مدت تدریس، چون نقشه‌ی راه اوست. یکی از وظایف فلسفه‌ی تربیت معلم ارائه‌ی دیدگاهی صحیح نسبت به دانش‌آموز است. هدف از تألیف این مقاله که به روش توصیفی-تحلیلی به نگارش درآمده، تبیین اهمیت جایگاه «آگاهی» در فلسفه‌ی تربیت معلم است. یافته‌های پژوهش اجمالاً حاکی از آن است که معلم به لحاظ فلسفی هیچ راهی ندارد برای اثبات اینکه آیا دانش‌آموز وی ذهن دارد یا خیر، اما شهودی قوی در ما وجود دارد که دیگر انسان‌ها ازجمله دانش‌آموزان نیز مانند ما دارای ذهن هستند. بنابراین، معلم باید از منظر عاطفی با دانش‌آموز همدلی کند و خود را به جای او قرار دهد. با چنین فرض و نگرشی است که راه نه برای آموزش صرف، بلکه برای تربیت انسانی فراهم می‌شود. بی‌تردید، چنین نگرشی نتایج بسیار مهمی در برنامه‌ی درسی، روش تدریس، نحوه‌ی ارزشیابی و ... دارد که برای آشنایان با مکاتب تربیتی بی‌نیاز از ذکر است.
)