1
استادیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
2
کارشناسی ارشد رشته روانشناسی تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
چکیده
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش چشم انداز زمان بر یادگیری خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهر سوسنگرد انجام شد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و در زمره طرحهای نیمه آزمایشی با پیشآزمون –پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان پسر دوره دوم ابتدایی شهر سوسنگرد بود که از بین آن ها30 نفر بر اساس روش نمونه گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار اندازهگیری پژوهش حاضر سیاهه خودنظم‌جویی نوجوانان دیاس و همکاران (2014) و مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (1997) بود. آموزش بسته چشم‌انداز زمان بر اساس نظریه بویرد و زیمباردو (1999) در 8 جلسه 60 دقیقه‌ای برای گروه آزمایش اجرا شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از کواریانس یک‌متغیره و چند متغیره صورت گرفت. نتایج پژوهش نشان داد آموزش چشم انداز زمان باعث افزایش خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش‌آموزان دوره دوم ابتدایی می‌شود. بنابراین آموزش چشم‌انداز زمان می‌تواند روش مناسبی برای متعادل‌سازی زمان (تعادل زمانی)، افزایش خودنظم‌جویی و به دنبال آن کاهش اضطراب دانش‌آموزان باشد.
بابادی عکاشه, زهرا و موسوی, موسی . (1404). اثربخشی آموزش چشم انداز زمان بر یادگیری خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش آموزان دوره دوم ابتدایی. آموزش پژوهی نوین, 11(42), 1-13.
MLA
بابادی عکاشه, زهرا , و موسوی, موسی . "اثربخشی آموزش چشم انداز زمان بر یادگیری خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش آموزان دوره دوم ابتدایی", آموزش پژوهی نوین, 11, 42, 1404, 1-13.
HARVARD
بابادی عکاشه, زهرا, موسوی, موسی. (1404). 'اثربخشی آموزش چشم انداز زمان بر یادگیری خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش آموزان دوره دوم ابتدایی', آموزش پژوهی نوین, 11(42), pp. 1-13.
CHICAGO
زهرا بابادی عکاشه و موسی موسوی, "اثربخشی آموزش چشم انداز زمان بر یادگیری خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش آموزان دوره دوم ابتدایی," آموزش پژوهی نوین, 11 42 (1404): 1-13,
VANCOUVER
بابادی عکاشه, زهرا, موسوی, موسی. اثربخشی آموزش چشم انداز زمان بر یادگیری خودنظم‌جویی بلندمدت و کاهش اضطراب دانش آموزان دوره دوم ابتدایی. آموزش پژوهی نوین, 1404; 11(42): 1-13.
)